Ο λόγος που δε μπορείτε να σταματήσετε να σκέφτεστε κάποιον/α.

Οι έρωτες και δη οι κεραυνοβόλοι, συμβαίνουν στην ησυχία του μυαλού μας, λίγο πολύ παντού, στο σουπερ μαρκετ, στο πανεπιστήμιο, στη δουλειά κτλ. Η δυναμική είναι πάντα η ίδια, πολυ λίγη γνώση για το άλλο άτομο,· στην πραγματικότητα απόλυτη άγνοια, συνδυασμένη με μια αίσθηση ότι το γνωρίζουμε σε βάθος και όντας απολύτως σίγουροι πως αν οι περιστάσεις το επέτρεπαν, θα γίνονταν ο/η εκλεκτός/ή.

Αυτή η αίσθηση, σαν τρέλα, ξεκινάει τουλάχιστον από την πρώιμη εφηβεία. Κι ακόμη και τώρα που κάποιος θα έπρεπε υποτίθεται να γνωρίζει καλύτερα, συμβαίνει. Αυτοί οι κεραυνοβόλοι έρωτες, επιδεικνύουν την ικανότητά μας να δημιουργούμε από τις μικρότερες λεπτομέριες. Ένας λεπτός καρπός, ένας ωραίος λαιμός, Ένα τζιν παντελόνι φορεμένο με συγκεκριμένο τρόπο, ένα άρωμα. Αμέσως οι λεπτομέριες γίνονται ολόκληροι άνθρωποι με τους οποίους μπορούμε να φανταστούμε χρόνια κοινής ζωής, γεμάτα από αμοιβαία αισθήματα, τρυφερότητα και γέλιο. Αυτό το πρόσωπο, ξέρουμε πως θα καταλαβαίνει εμάς και όλα τα περίπλοκα κρυφά μέρη του εαυτού μας.

Αυτή η ικανότητα που έχουμε να επεξεργαζόμαστε ολόκληρη προσωπικότητα από λίγες μικρές λεπτομέριες, είναι η ίδια με το πώς αντιλαμβανόμαστε την αφηρημένη τέχνη. Μπορεί από μερικές γραμμές και κουκίδες να συμπεράνουμε ότι βλέπουμε ένα πρόσωπο με συγκεκριμένη έκφραση. Οι κυνικοί λένε πως είναι τρέλα, αυτό το γέμισμα των κενών. Πως απλά προεκβάλλουμε ευσεβείς πόθους και φαντασίες. Μπορεί όμως να έχουμε και δίκιο να είμαστε ενθουσιασμένοι. Ίσως αυτός ο αξιοσημείωτα λεπτός καρπός με το δερμάτινο ρολόι γύρω του, πραγματικά να ανήκει σε κάποιον που είναι σκεπτικός, εναλλακτικός, έξυπνος.

Το λάθος του έρωτα είναι να πηγαίνει πέραν αυτής της εικασίας, να νομίζουμε πως αυτό μπορεί να είναι όλη η αλήθεια για ένα ανθρώπινο ον. Όντας ερωτευμένοι (και άρα τυφλοί), ξεχνάμε ένα κεντρικό απαράβατο κανόνα της ανθρώπινης φύσης. Ότι ο καθένας έχεις τις τρέλες του και είναι δύσκολο να συνυπάρξεις μαζί του. Ο καθένας έχει κάτι στραβό. Ο καθένας είναι πολύ δύσκολος στο να συμβιώνεις μαζί του. Δε μπορείς να ξέρεις τι είναι από τους καρπούς ή το άρωμά του, αλλά κάτι θα είναι. Ο χρόνος θα το αποκαλύψει σίγουρα. Επειδή η ζωή, μας έχει στραπατσάρει όλους, γιατί όλοι έχουμε μεγαλώσει με ανεπάρκειες και έχουμε καταλήξει με φόβους και ανησυχίες.

Έχοντας λεχθεί αυτό, δε σημαίνει ότι πρέπει να σταματήσουμε να ερωτευόμαστε (σε οποιαδήποτε ηλικία). Απλά να μην προδικάζουμε πλέον το τι δείχουν να υπόσχονται για το μέλλον αυτοί οι έρωτες. Φυσικά και δεν είναι η απόλυτη τελειότητα αυτό που βλέπουμε. Είναι απλά μια δυο όμορφες πλευρές που βρίσκονται στο προσκήνιο.

Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι έχετε πέσει στην τρέλα του έρωτα, έχετε ερωτευτεί ένα άτομο και δε μπορείτε να το βγάλετε από το μυαλό σας ό,τι και αν κάνετε. Σας λέει «γεια» και είστε ψυχολογικό ράκος. Αναλύετε ό,τι λέει ή κάνει. Φαντάζεστε πώς θα ήταν να είστε ο/η σύντροφός ή σύζυγος αυτού του ατόμου. Θα ήταν σίγουρα τέλειο αν ένιωθε το ίδιο αλλά πώς μπορείτε να γνωρίζετε σίγουρα;

Μπορεί μετα βίας να γνωρίζεστε με αυτό το άτομο. Μπορεί το ίδιο να ξέρει ελάχιστα την ύπαρξή σας, ωστόσο είναι στο μυαλό σας 24/7. Ξέρετε ότι δε βγάζει νόημα, ότι έχετε ενηλικιωθεί, μπορεί και να βρίσκεστε ήδη μέσα σε ένα γάμο και διαρκώς η φωνούλα μέσα σας φωνάζει να «μαζευτείτε».

Πρέπει να το τελειώνετε. Αλλά πώς;

Ένας έρωτας σαν και αυτόν πιστεύουμε συνήθως ότι αναλογεί μόνο σε εφήβους. Αν και οι περισσότεροι που περάσαμε την εφηβεία και μπήκαμε στην ενηλικίωση έχουμε να επισημάνουμε ότι δεν άλλαξε κάτι δραστικά μέσα μας ώστε να αισθανόμαστε ενήλικες. Στην πραγματικότητα, άνθρωποι στα 30-40-50-60 τους, ελέυθεροι ή δεσμευμένοι, ερωτεύονται κεραυνοβόλα και ασχολούνται με ρομαντικά ζητήματα και φαντασιώσεις αρκετά συχνα. Τελικά γιατί συμβαίνει αυτό;

Πρώτα απ’ολα αναγνωρίστε ότι ΔΕΝ έχει να κάνει με το άλλο πρόσωπο. Δεν είναι αυτός-η αλλά τα συναισθήματα που νομίζετε ότι θα πάρετε από να είστε με αυτό το άτομο. Σκεφτείτε τι είναι αυτό που σας αρέσει στο άτομο αυτό και κάντε μια λίστα. Για παράδειγμα: φιλικός, γοητευτικός, αυθεντικός, καλός, αστείος, ευαίσθητος, με αυτοπεποίθηση κτλ. Μετά στραφείτε στον εαυτό σας. Με τι τρόπους ελπίζετε ότι το άλλο πρόσωπο θα σας ολοκληρώσει;

Για παράδειγμα:

• Θέλω κάποια πολύ εμφανίσιμη, ώστε να νιώσω κι εγώ περισσότερη αυτοπεποίθηση για την εμφάνιση μου ή για μένα (μια τόσο όμορφη κοπέλα τελικά μπορεί να είναι με κάποιον σαν εμένα). Στο μυαλό μου, εάν με θέλει θα σημαίνει ότι δεν είμαι άσχημος.

• Θέλω κάποιον φροντιστικό και ευγενικό να με προσέχει, με ένα τρόπο που εγώ δεν καταφέρνω να προσέξω τον εαυτό μου.

• Θέλω κάποιον με πολλή αυτοπεποίθηση ώστε να ενισχυθεί και η δική μου αντίστοιχα.

• Θέλω κάποιον αστείο γιατί η ζωή μου είναι βαρετή.

Το να αναγνωρίσουμε τι ζητάμε από τον άλλο προκειμένου να διορθώσουμε τα δικά μας προσωπικά ζητήματα, είναι μεγάλη βοήθεια στο να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να ξεχάσει το άλλο πρόσωπο και να συνεχίσουμε τη ζωή μας αντιλαμβανόμενοι τι θα θέλαμε να κάνουμε μόνοι μας για εμάς.

Στην περίπτωση που το άλλο άτομο δεν έχει εκδηλώσει κάποιο ενδιαφέρον και δεν είστε σίγουροι, θα μπορούσατε να περάσετε τη ζωή σας με την αγωνία εάν ενδιαφέρεται για εσάς ή όχι, αναλύοντας κάθε του κίνηση και λέξη, και παρακολουθώντας online τις κινήσεις και τα σχέδιά του. Ή θα μπορούσατε να γλυτώσετε από τον κόπο και να του ζητήσετε να βγείτε. Μαρτυρίες πολλών ανθρώπων καταδεικνύουν ότι επέζησαν ακόμα και μετά από «Όχι» ως απάντηση. Οπότε αν είστε διστακτικοί είναι μια καλή ώρα να αναρωτηθείτε γιατί σας συμβαίνει αυτό και πώς εσείς συμμετέχετε σε αυτό που σας συβαίνει...

Θα μπορούσε κάποιος για παράδειγμα να είναι πεπεισμένος ότι δεν έχει ελπίδες επειδή η κοπέλα που στοχεύει είναι τόσο όμορφη που αποκλείεται να είναι ελεύθερη. Θα μπορούσε να υποθέτει κάποια κοπέλα, ότι επειδη δεν βλέπει το νεαρό που της αρέσει με κοπέλες είναι ερωτικά ασταθής ή προτιμά συντρόφους του ίδιου φύλλου. Στο μυαλό του καθενός δεν έχει σημασία γιατί, επειδή θεωρούν ότι έτσι κι αλλιώς δε θα τους ήθελε.

Πολλοί τέτοιοι παράγοντες συνηγορούν αθροιστικά στο να παραμένουμε σιωπηλοί από το να ρισκάρουμε την απόρριψη και τον εξευτελισμό που θα νιώσουμε από αυτή. Στην πραγματικότητα μεγάλο ρόλο παίζει ο φίλος μας το ΕΓΩ (ego). Το μότο του είναι «να αναζητώ και ποτέ τελικά να μην παίρνω». Θέλει να παραμείνουν όλα ίδια και σε ομοιόσταση. Στην προκειμένη θέλει να παραμείνουμε στη γνώριμη σε εμάς θέση του θύματος και να νομίζουμε ότι είναι ακατόρθωτο το εγχείρημα.

Έτσι εάν ψάχουμε για αγάπη στο πρόσωπο κάποιου που δεν είναι διαθέσιμος-η για εμάς τότε η αποστολή του ΕΓΩ ικανοποιεί δύο στόχους:

1. Πιστεύουμε ότι είμαστε έτοιμοι για αγάπη, γιατί προφανώς το θέλουμε από το άλλο άτομο.

2. Παραμένουμε μόνοι και εντός της θυματικής μας νοοτροπίας γιατί το άλλο πρόσωπο δε μας θέλει ή δεν είναι διαθέσιμο (ή δε γνωρίζει την ύπαρξή μας).

Επίσης με την περαιτέρω γνωριμία, κατανοούμε γρήγορα ότι το άλλο πρόσωπο συνήθως δεν είναι τόσο καλό για εμάς, οσο φανταζόμαστε. Μπορεί να μην έχει τελικά τη φοβερή αυτοπεποίθηση που νομίζαμε ότι διακρίναμε στην αρχή. Μπορεί τελικά να είναι αρκετά μοναχικός, κάποιος πραγματικά ανασφαλής και ντροπαλός. Στην τελική κάποιος περισσότερο.. σαν εμάς! “Πόσο απωθητικό;...» σκεφτόμαστε... Το να κοιτάμε μια άλλη εκδοχή του εαυτού μας, μας κάνει να δούμε γιατί εξαρχής ήμαστε μόνοι αλλά και το ότι τελικά δεν έλκονται και τόσο τα αντίθετα. Στην πραγματικότητα έλκονται τα ίδια. Πιο συγκεκριμένα οι άνθρωποι έλκονται από τον ίδιο πόνο, τις ίδιες εσωτερικές δυσκολίες. Κανένας στη ζωή δεν είναι πολύς ή λίγος για εμάς. Αν ήταν δε θα τους προσέχαμε, δε θα έμπαιναν καν στην αντιληπτική μας σφαίρα ούτε στο κοντινό μας περιβάλλον. Ό,τι βλέπουμε είναι αντανάκλαση του δικού μας μυαλού. Οι άνθρωποι που μας περιβάλλουν σε πολλά επίπεδα –και χωρίς να χρειάζεται να κάνουν ό,τι κάνουμε εμείς- είναι ίδιοι με εμάς!

Είναι κατανοητό ότι, δεν είναι καλά νέα εάν δε σας αρέσουν αυτοί που σας περιβάλλουν, αντίθετα είναι -από μια άποψη- καλά νέα εάν έχετε σύνδρομο κατωτερότητας, καθώς μπορείτε έυκολα να αρχίσετε να αποδέχεστε ότι δεν αξίζουν και δεν είναι κάτι σημαντικό για τη ζωή σας τελικά. Ούτε και ο έρωτάς σας. Ακόμα και αν ενεργεί σα να ήταν ανώτερος, είναι ανασφάλεια από τη δική του πλευρά και ως εκ τούτου είναι εξίσου φοβισμένος με εσάς.

Οκ, το κατανοήσαμε, αυτό το άτομο μπορεί και να μην είναι ο/η εκλεκτός/ή. Γιατί τον/την σκεφτόμαστε ακόμα τόσο πολύ;

Ανεξάρτητα από τη συνειδητοποίηση ότι μπορεί να μη γίνει τίποτα με το πρόσωπο ενδιαφέροντος ή με το ότι τελικά δεν αγγίζει την τελειότητα, μπορεί πολλές φορές να συνεχίζει να τριγυρνάει στο μυαλό μας με μεγάλη συχνότητα.

Δηλαδη..δε τον/την θελουμε. Αλλά σα να πρέπει να θέλουμε γιατι ειναι συνεχώς στο μυαλό μας. Όμως δεν είμαστε και σίγουροι... Τι συμβαίνει; Όταν δε μπορούμε να σταματήσουμε να σκεφτόμαστε κάποιον τείνουμε να πιστεύουμε ότι αυτό θα πρέπει να σημαίνει κάτι σημαντικό. Ψάχνουμε για απαντήσεις που έχουν ως αποτέλεσμα την υπερανάλυση και τη δημιουργία «σεναρίων» στο μυαλό μας. Η αλήθεια είναι ότι δε σημαίνει απολύτως τίποτα. Σκεφτόμαστε αυτό το άτομο, επειδη σκεφτόμαστε αυτό το άτομο.

Μόλις εμπλακείτε σε μια σκέψη, συγκεντρώνει όλο και περισσότερη δυναμική. Όταν δεν μπορείτε να σταματήσετε να σκέφτεστε κάποιον, αυτό είναι επειδή έχετε κολλήσει σε αυτή τη σκέψη και δεν την αφήνετε να φύγει. Η προσπάθεια καταπολέμησης της σκέψης θα το κάνει χειρότερο. Τη στιγμή που θα αρχίσετε να λέτε στον εαυτό σας ότι δεν θα σκεφτείτε κάποιον, ως δια μαγείας μπορεί να τον σκέφτεστε συνέχεια. Απλά αφήστε τη σκέψη να είναι εκεί, αλλά μην ασχολείστε με αυτήν. Συνεχίστε με κάτι άλλο. κάνετε κάτι που σας αρέσει, επικεντρωθείτε στην εργασία σας, συζητήστε με έναν φίλο για κάτι εντελώς διαφορετικό. Στρέψτε την προσοχή σας στο παρόν.

Διάβασα πρόσφατα κάτι ενδιαφέρον που είναι μια υπενθύμιση στο να μην παίρνουμε τις σκέψεις μας τόσο πολύ στα σοβαρά:

«Είναι σαν ένα παιδί που κάνει παιχνίδια περιμένοντας την έγκριση του ενήλικα. Αυτό κάνει το μυαλό, προσφέρει πιθανότητες. Μπορείς να επιλέξεις αν θα τις δεχθείς ή όχι. Όμως αυτό το τελευταίο συχνά το ξεχνάμε». (Mark Williams and Danny Penman Mindfulness: A Practical Guide to Finding Peace in a Frantic World Piatkus, 2011.).

Σαν ένα παιδί δηλαδή που απεγνωσμένα προσπαθεί να τραβήξει την προσοχή μας και κάθε φορά να μας δείχνει το παιχνίδι του και να ρωτάει «Τι λες γι’αυτό; Σου αρέσει; Όχι; Τότε τι λες για το άλλο;»

Όταν αφήσουμε τις σκέψεις μας στην ησυχία τους, αρχίζουν να χάνουν τη δυναμική τους. Είναι σαν να λέει το μυαλό: «καλά, δεν καταλαβαίνει ποιό είναι το θέμα;» Στη συνέχεια, πετάει τα παιχνίδια του κάτω και σβήνει για να καθίσει σε μια γωνία.

Εξακολουθούμε να γνωρίζουμε ότι είναι εκεί, αλλά δεν είναι τόσο ενοχλητικό πια, δε μας αποσυντονίζει. Στην πραγματικότητα, η δύναμη που δίνουμε σε οποιαδήποτε από τις εμμονές μας εξαρτάται εξ ολοκλήρου από εμάς.

#Έρωτας #συναισθήματα #σχέσεις